Mijn boek ‘apostelkind’ heeft het zwijgen doorbroken. Ruim 75 jaar lang is het Apostolisch Genootschap onbekend gebleven. En onbekend maakt niet altijd onbemind, integendeel: een zeldzaam mediaberichtje was altijd positief, want het Genootschap is een uitstekende suiker-spindoctor en zat er altijd bovenop. En bedekken met steeds weer een nieuwe mooie mantel, dat doet het Genootschap met Liefde (gesteund door geld en macht), ook na de publicatie van mijn boek.  

Ont-dekken, dat is wat nodig is, broodnodig.  Aandacht voor gesloten groepen met ziekmakende systemen blijft belangrijk. Vandaar dit interview, ruim 30 maanden na de publicatie van ‘apostelkind’, in de Libelle. Houd de fakkel brandend, en verspreid dit verhaal, niet als zaadjes diep verscholen in de aarde, maar met open vizier. De tijd van stilte en schaamte is voorbij. Als kind heb je geen keuze, als volwassene wel. 

• Over het genootschap: “Alles was in dienst van de groep, waardoor je ook je eigen grenzen over ging. Het meest verwarrend is misschien wel dat je op het moment dat je erin zit geen idee hebt waar je middenin zit. En op het moment dat je eruit stapt geen idee hebt wat er is gebeurd.”  
• Over de apostel: “Hij was onze eigentijdse Christus en wij waren zijn uitverkorenen, Ik leerde om mijn eigen identiteit ondergeschikt te maken. Het draaide om de Apostel, de groep en de missie. ”   
• Over het zwijgen, toen: “Wat wij deden was geheim. Je sprak er niet over. Uit angst, schaamte, loyaliteit, verwarring. Bij mij op school zaten zeker tien andere Apostelkinderen, maar niemand wist dat wij elkaar kenden. Het waren twee levens die strikt gescheiden waren en waar niemand iets vanaf wist.”  
• Over het aanhoudende zwijgen, ook na uittreding: “Toch spraken we samen nooit over die periode. Het was te ingewikkeld, te pijnlijk en te verwarrend.” 
• Over het schrijfproces: “Mijn boek Apostelkind heb ik geschreven omdat ik de geschiedenis van het Genootschap wilde begrijpen en daarmee ook mezelf. Het was niet makkelijk om in dit verleden te duiken, vragen te stellen bij dingen die voor mij altijd zo vanzelfsprekend waren, pijnlijke feiten te ontdekken, en schrijnende verhalen te horen van andere Apostelkinderen. Maar ik ben wel blij dat het verhaal nu is vastgelegd, en wat het boek teweeg heeft gebracht.”  
• Over het onderzoeksproces: “Eén van de moeilijkste ontdekkingen vind ik dat het één groot spel is waar wij met z’n allen aan mee hebben gedaan. Binnen het Genootschap was alles gescript van begin tot eind. We zijn zó geïndoctrineerd. Er was controle op onze gevoelens, gedrag, emoties en informatie. Je hebt daardoor geen idee meer wat hoort bij je eigen persoonlijkheid en wat is aangepraat.”  
• Over nu: “Kijk goed, ook in je eigen spiegel. Wees nieuwsgierig en ontdek. Wat ik mijn eigen kinderen wil meegeven is dat ze genoeg zijn. Dat ze hun eigen weg mogen zoeken, en mogen dolen en verdwalen, omringd door dierbaren, net als ik dat nu zelf probeer te doen.” 

Met dank aan #Libelle (voor het interview) en #Balans (voor de boekuitgave)