reactie ex-apostelkind op videoboodschap Bert Wiegman

Beste Bert,

Je lijkt me een goede vent, dat voorop.
Ik snap dat deze enorme aandacht van de media en op sociale media heel pijnlijk is voor het genootschap, maar deze boodschap voelt voor mij niet als erkenning voor het bestaan van een structuur die decennialang overeind bleef en die individuen stelselmatig beschadigd heeft, uit naam der liefde en ongetwijfeld met veel goede bedoelingen.

Een systeem waarin één man, die zichzelf als de nieuwe Christus zag, alle touwtjes in handen had, samen met een klein groepje vertrouwelingen. Zoveel macht bij één persoon: de geschiedenis leert ons dat dat niet goed gaat, en dat ging het ook niet. Het ging heel erg mis, met zeer ernstige gevolgen, en niet alleen voor individuen.

Het genootschap bestond en bestaat zonder twijfel nog steeds voor het grootste deel uit goedbedoelende mensen die destijds in een verstikkend systeem gevangen zaten, dat tot in details was uitgedacht en tot in de puntjes is uitgevoerd. Dat is geen mening, helaas, dat is een feit.

De ‘jeugdverzorging’ was in de jaren 70, 80 en 90 een systeem waarin kinderen en masse in een mal werden gepropt. Wie niet paste, had een probleem. Wie heel erg niet paste, een groot probleem. In het genootschap, vaak zeker ook thuis. Want ouders gingen gebukt onder de belofte die ze hun apostel hadden gedaan om het kind tot het achttiende jaar in het gebouw te laten onderwijzen. Lukt dat je als ouders niet, dan had je gefaald. Ten opzichte van de apostel, ten opzichte van de gemeenschap, ten opzichte van jezelf.

Dat gaf spanning tussen kinderen en ouders, en ook huwelijken hadden zwaar te lijden onder deze druk. Een flink aantal van deze ouders moet nu leven met de wetenschap dat ze hun kinderen daarmee schade hebben berokkend. Soms grote, levenslange schade. Je zult het maar met je mee moeten torsen, als ouders.

Mijn apostolische opvoeding heeft mij, maar ook vele anderen, het mensenrecht ontnomen om me in vrijheid van gedachten te ontwikkelen. Het genootschap beheerste tot mijn vertrek alle facetten van ons leven en het was als kind voor verreweg de meesten onmogelijk om hieraan te ontkomen.

In ieder geval tot in de jaren 90 werd je monddood gemaakt als je anders dacht dan de apostel, en aan de kant gezet, genegeerd, maar ook belachelijk gemaakt. Er was maar één weg: die van de apostel. Als je dat niet zag, dan zag je het fout.
Ik voelde en voel me hierdoor heel ernstig geschonden in mijn integriteit. Naar nu blijkt delen honderden, misschien wel duizenden mensen die ervaring. Dat is nogal wat. Een beweging van bijna 30.000 mensen in die tijd… de maatschappelijke impact moet enorm zijn geweest.

De schade die dat heeft aangericht is tot op de dag tastbaar bij personen, en zelfs in families heeft dat soms ravages aangericht. Tot scheuringen geleid, ernstige problemen en definitieve verwijdering tussen de kinderen onderling, en tussen kinderen en ouders.

Erken met naam en toenaam wat er gebeurd is. Niet in achterkamertjes met individuen, maar in echte openheid. In het volle licht. Ik persoonlijk voel geen enkele behoefte om het gebeurde te bespreken met leden van het genootschap. Daar is professionele hulp voor, voor mensen die dat nodig hebben. Begeleid hen desnoods naar zulke hulp, maar doe het niet intern. Dit is geen materie die je aan leken moet overlaten, hoe goed bedoeld ook.

Ik zou zeggen: laat die open luiken maar zitten, breek het gebouw af, en begin opnieuw. Verzet die berg, het is nu of nooit.
Het ga je goed.

Bron: https://www.facebook.com/hetApostolisch … 5113144007 22-04-2020, 15:11