De Sint was ons gisteren niet vergeten. Surprises, gedichten, cadeautjes, de hele rataplan. En buiten op de deurmat lag nog een extra verrassing: een pakket dat duidelijk niet door de brievenbus paste. Het was een boek, opgestuurd door een lieve lezer van mijn boek ‘apostelkind.’ Ik heb haar nooit ontmoet, maar ze vond dat ik dit boek (getiteld ‘Leven in Liefde’, hierna ‘LiL’) in mijn bezit moest hebben. Als broodnodige aanvulling op mijn apostolische archief.
Het LiL-boek van november 2020
Nieuwsgierig sloeg ik het LiL-boek open. Het is net gepubliceerd, een paar weken geleden. Voor buitenstaanders is het een soort luxe scheurkalender vol Happinezz-bespiegelingen. Voor Apostolischen is het een ‘Jubileumboek’. Dit voorjaar is het immers 75 jaar geleden dat Apostel Slok senior zich afsplitste van de internationale apostolische beweging, en een eigen koers ging varen, samen met zijn 30.000 Nederlandse volgelingen, wat 5 jaar later leidde tot de oprichting van het Apostolisch Genootschap met een eigen Geliefde Leidsman.
Reden dus voor een feestelijk LiL-boek, met voor elke dag een citaat uit de wekelijkse brieven die de apostelen van het Genootschap de afgelopen 75 jaar schreven, voor hun volgelingen, en die 2 keer per week werden voorgelezen in de 100 Gebouwen, verspreid over het hele land. ‘In dit boek vind je 366 betekenisvolle teksten,’ aldus de achterflap van het boek, ‘om de lezers te inspireren positief, bewust en liefdevol te leven.’
De apostolische samenstellers Rob Does (marketingman) en Hans Leeflang (topambtenaar bij de overheid) zijn in het apostolische archief gedoken en waren onder de indruk van de ‘consistente inhoud’ en samenhang van het materiaal: ‘Er is een directe, herkenbare lijn in alle teksten vanaf 1946 tot 2021.’ Volgens hun nawoord geven de volgende sleutelwoorden een goed beeld van de apostelbrieven: ‘aandacht’, ‘zorgvuldigheid’, ‘schoonheid’, ‘verwondering’, ‘mildheid’ en ‘standvastigheid’.
Even was ik in verwarring. Want ook ik heb (voor mijn eigen apostelkindboek) de wekelijkse apostelbrieven bestudeerd. Ook ik was zwaar onder de indruk van de samenhang en de ‘consistente inhoud’. Ook ik ontdekte interessante ‘sleutelwoorden.’ Maar ze komen totaal niet overeen met het lijstje van Does en Leeflang. Sterker nog: de citaten herkende ik ook niet. Dit terwijl ik hetzelfde materiaal heb uitgeplozen. Achterin het boek ‘Leven in Liefde’ staan gelukkig de bronnen vermeld. Het was voor mij dus een kleine moeite de citaten na te zoeken. Maar wederom kwam ik tot andere conclusies…
Op citatenjacht: ‘Er is te veel informatie. Hoe selecteren we?’
Laat ik een paar voorbeelden geven. Op 6 januari bevat het LiL-boek een citaat over informatie: ‘Duizend en één stemmen willen gehoord worden, er is veel te veel informatie. Hoe selecteren we en waar luisteren we naar?’ Klinkt goed. Acceptabel. Maar laat ik teruggaan naar de oorspronkelijke bron: het citaat komt inderdaad uit de ‘Richtlijnen voor de Jeugdarbeid’ (van januari en februari 1987) en ze gaan voornamelijk over de apostolische identiteit, zich verbindend aan de ander, en daarbij luisterend naar apostel Slok junior. Een citaat: ‘Er zijn dingen in het leven die zo essentieel zijn dat je je er helemààl voor moet geven. Een beetje Apostolisch-zijn heeft geen zin: het is àlles of niets! De levensroeping is voor alle mensen hetzelfde: ik ben er opdat God er zijn zal! Die roeping is dus niet iets specifieks voor het Apostolisch Genootschap. Specifiek is wel dat wij in de Apostel de Mond Gods van vandaag mogen kennen en erkennen. Mijn leven is een antwoord op de Roepstem Gods!’ Daar kan ik in het boek van Rob Does en Hans Leeflang dus niets over terugvinden…
Een tweede voorbeeld? Op 21 juli bevat het LiL-boek een citaat over perfectionisme: ‘Het geeft een scheve kijk op de dagelijkse werkelijkheid. (…) een onhaalbaar ideaal (…) staat echt contact met de ander in de weg.’ Met moeite vind ik het citaat in de 13de weekbrief van 1982, die eindigt met een beschrijving van Slok senior over zijn ‘roeping’ als Leidsman in 1946: ‘Christus is er… Men heeft het 2000 jaren geleden willen “begraven” maar het lukte niet om de Liefde, het Leven, te begraven. En dat we nu van deze Opstanding getuigen mogen zijn en beleven.’ Na ruim 20 eeuwen hadden Apostelkinderen het voorrecht hun eigentijdse Christus te kennen: hun eigen apostel Slok was opgestaan. Ook dat citaat is onvindbaar in het LiL-boek.
Eenzaamheid en geestelijke gezondheid
Nog eentje? Het LiL-citaat op 14 augustus gaat over eenzaamheid: ‘Juist als je je eenzaam voelt, heb je behoefte aan contact. Daarvoor is het nodig dat je de ander opzoekt.’ Het citaat komt inderdaad uit een weekbrief van 1981, maar de samenstellers van het LiL-boek negeren de kern van deze weekbrief over de noodzaak van een ‘Levensmeester’ die je helpt, en over de vereenzelviging ‘met het wezenlijke, met de gedachtewereld van de Apostel (…) Zonder deze versmelting, waaruit een nieuwe geboorte kan voortkomen’ ontstaat er geen ‘zielskontakt’ met de ander en geen ‘zinvolle samenleving’. Ook deze eis van overgave aan de Geliefde Leidsman wordt over het hoofd gezien door de samenstellers van het apostolische LiL-boek. Best knap, want vrijwel elk apostolisch schrijfsel bejubelde de heer Slok senior, en later zijn zoon, van 1946 tot 2001.
Nou, een laatste poging dan. Misschien kan ik dit citaat wel vinden. Op 21 september krijgt de LiL-lezer een peptalk: hoe ruimte en innerlijke rust te vinden. Wanneer je met anderen verbindt ‘dan kan je loslaten wat je gevangen houdt en is er ruimte om over je echte verlangens na te denken.’ Dit citaat kan ik vinden in de oorspronkelijke weekbrief van 15 maart 1981, maar de rest van deze weekbrief gaat over de geestelijke gezondheid van apostolischen, suggererend dat zij geen ‘zenuwarts’ nodig hebben maar kunnen rekenen op hun ‘eigentijdse Christus’. Verder deelde Slok senior het wel en wee van een apostolische familie die hun dochter verloor door een verkeersongeluk. In deze weekbrief vertelt hij aan alle volgelingen dat hij de moeder in het openbaar, voor haar hele gemeenschap, had getroost: ‘Ik heb haar hoofd tussen mijn handen genomen, haar een kus gegeven en vrijgesteld van de innerlijke aanklacht tekort geschoten te zijn.’ Slok als psychiater, rechter, en Levensvriend. Ook dat staat niet in het LiL-boek.
‘Manipulation of memory’
Helaas kon ik andere citaten ook slecht (of niet) vinden, maar dat is verklaarbaar, zo lees ik in een reactie van Does en Leeflang over hun bloemlezing voor het LiL-boek: ‘Soms is de tekst van enige tijd geleden, soms actueler, maar altijd actueel gemaakt en passend bij nu.’ En in het nawoord staat: ‘Nergens beweren we de absolute waarheid te kennen.’
Tja.
Geef mij toch maar gewoon de waarheid. Niet mooier gemaakt dan hij eigenlijk was. Niet verpakt in een nieuw sausje. Niet nodig voor mij. Geen geschiedvervalsing, maar gewoon de feiten, de letterlijke teksten, met bronvermelding. Geen beeldvorming maar waarheidsvinding. Hoe pijnlijk ook.
Het herschrijven van de geschiedenis, het bewust achterhouden van informatie, het vervormen van feiten om alles bijzonder te maken voor de eigen leden en acceptabel voor de buitenstaanders… Dat is overigens sektegedrag. En het is tevens typisch apostolisch. Hierdoor bleven leden en ex-leden decennialang in verwarring achter (‘ben ik nu gek?’ en ‘heb ik het wel goed gezien?’ en ‘laten mijn herinneringen me nu in de steek?’) en krijgen ze nog steeds een witgewassen verleden voorgeschoteld. Zoals George Orwell het zo mooi formuleerde: ‘Who controls the past controls the future. Who controls the present controls the past.’
Karen Armstrong, compassie en kennis
Een leven vol leugens. Ik ben er zat van. Daarom zal ik af en toe een herkenbaar en kernachtig apostel-citaat plaatsen op deze website.
Voor degenen die het LiL-boek hebben aanbevolen zonder zichzelf in de genootschapsgeschiedenis te verdiepen. Zo schrijft professor Hans Alma (VU, betaald door Apostolisch Genootschap) over het boek: ‘Leven in Liefde kent een grote diversiteit, maar ook een verrassende samenhang. Het boek biedt momenten van aandacht en verwondering in onze drukke bestaan, en nodigt uit tot een dagelijkse oefening in geloof, hoop en liefde.’ Ik denk niet dat deze hoogleraar de moeite heeft genomen de citaten te controleren, laat staan zelf in het apostolische archief te duiken. Dat hoeft ze ook niet, want haar opdracht is om zich op het heden te richten: zij mag uitzoeken wat het nieuwe label van het Genootschap (‘religieus-humanisme) eigenlijk inhoudt.
En voor de zekerheid zal ik de apostelteksten ook naar het Engels vertalen. Speciaal voor degenen die de Nederlandse taal niet machtig zijn. Want het Genootschap heeft de wereldberoemde Karen Armstrong weten te strikken: zij schreef een inspirerend voorwoord in het apostolische LiL-boek, over compassie, pijn en vergeving. Armstrong is een interessante denker, en met meer dan 20 boeken over verschillende religies is haar oeuvre zeer indrukwekkend. Maar of ze zich heeft verdiept in de apostolische beweging, dat betwijfel ik. En of ze de Nederlandse taal machtig is, dat zou me ook zeer verbazen. Dus speciaal voor haar, en alle andere beroemde buitenstaanders die ‘compassie’ hoog in het vaandel hebben staan: laten we eerst bij ‘kennis’ beginnen.
En voor apostolische leden en ex-leden: laten we elkaar niet meer voor de gek houden. Laten we de feiten onder ogen zien. Dat lijkt me een perfect plan, juist in deze sinterklaastijd, want zo las ik in het AD: ‘Vanaf het vijfde levensjaar is een kind in staat de fantasiewereld van de werkelijkheid scheiden.’ Een zoet sprookje loslaten zal niet makkelijk zal zijn want ‘kinderen kunnen verdrietig zijn, omdat ze een fantasiewereld moeten opgeven. Ze kunnen zich bedrogen voelen.’ Het zij zo. De kleutertijd is voorbij.
The gaslighting is in full swing then. We are different now, so different that we continue to sugarcoat and hide the past, so different that we fail to fully admit the extent the faith was a personality cult without a doctrine that came at cost of the wellbeing and personal freedom of thousands of children. I am free but I still bear the scars. I am free but I still have family who believe they are doing the important work of the man whose ideas and need for control wounded me.
Goed gezien Renske!! Typisch het Apostolisch Genootschap. Ze trekken de hersenen uit mijn hoofd. Ik weet ook nooit wat nou oprecht is. Ze zijn zo getraind in iets “mooi” brengen.
There is no authentic sincerity – just what you should feel and say in ApGen as well as what you shouldn’t feel, shouldn’t think and shouldn’t say.
Uiteindelijk gaat het om pure geschiedvervalsing als je teksten uit het verleden aanpast en gaat gebruiken om je machtspositie en een collectieve identiteit te consolideren. Uiteraard is dit een hele bedenkelijke methode die terecht is ontmaskerd door Renske. Daarnaast wordt de cultus rondom de Slok apostelen volledig genegeerd en dat zegt mogelijk iets over de huidige positie van het Apostolisch Genootschap m.b.t. het door deze mannen opgebouwde sektarische genootschap. Het wordt tijd dat zij erkennen dat het genootschap in ieder geval ten tijde van het apostolaat van de Slokken (1946-2001) gebaseerd was op een sektarisch systeem. Of ze dat ooit gaat doen betwijfel ik echter aangezien het ApGen daarmee ook erkent dat de basis van het genootschap geworteld is in dit kwalijke systeem.
Well said Jack. They are busy burying the truth
The gaslighting is in full swing then. We are different now, so different that we continue to sugarcoat and hide the past, so different that we fail to fully admit the extent the faith was a personality cult without a doctrine that came at cost of the wellbeing and personal freedom of thousands of children. I am free but I still bear the scars. I am free but I still have family who believe they are doing the important work of the man whose ideas and need for control wounded me.
Wat een heldere analyse weer! Als je citeert uit oude weekbrieven en jeugdrichtlijnen dan neem je toch de volledige tekst over? Nu wordt de geschiedenis (’tijdovereenkomstig’) herschreven! Dus inderdaad geschiedvervalsing. Je hoeft niet trots te zijn op een beladen verleden, maar moet er wel eerlijk over zijn. En dat is het ApGen nu niet, ondanks de door Bert Wiegman aangeboden excuses.
The apology is worth very little and didn’t address the most significant issues of the cult’s foundation
Er is echter nooit een geheim van gemaakt dat de teksten zijn aangepast voor vandaag. Ik heb het boek nog niet gezien, dus heb nog geen mening over het boek. Maar dit is wat ik heb begrepen. Ik denk dat werkelijk niemand op oude teksten zit te wachten…
Wel als je wilt weten wat ons gezamenlijk verleden is en wat het fundament van het huidige ApGen is.
Sylvia: Waarom dan net doen alsof het citaten zijn? Inclusief bronvermelding, zodat het er extra betrouwbaar uitziet? Ik vind dat misleidend. Zeker omdat de samenstellers menen ook ‘een duidelijke lijn’ tussen 1946 en 2021 te zien, en lukraak wat mooie sleutelwoorden opnoemen, die goed klinken maar wat gewoon onzin is. Dan ben je dus bezig met witwasserij van het verleden, intern en extern (en voor jezelf…). Het blijft overigens fascinerend hoe slimme mensen dit materiaal hebben moeten lezen, om dit citatenboek te kunnen samenstellen, en er nog steeds iets totaal anders in (willen!) zien. En het is bijna eng hoe alle mooie verhalen (nog steeds) voor zoete koek wordt geslikt. Je gaat bijna weer denken: ben ik dan gek, is het wel echt gebeurd, heb ik het toch verkeerd gezien?
Je hoeft trouwens ook geen ‘mening’ over het LiLboek te hebben: kijk gewoon naar de feiten. Eerst maar eens domweg de informatie onder ogen zien. In mijn apostelkindboek kloppen overigens alle feiten, en alle citaten (er waren meer dan 500 noten die ik vanwege de leesbaarheid heb moeten weghalen van de uitgever, en nu staan de bronnen achterin mijn boek). Het komt het Genootschap goed uit om mijn boek weg te zetten als ‘een zeer persoonlijk relaas’ met ‘emotionele pijn’, iets waar de media in is meegegaan. Kleinhouden, persoonlijk maken, vooral niet kijken naar de grotere vragen die deze genootschapsgeschiedenis oproept. Jammer.
Het is een wel heel vrije manier van omgaan met de bronnen die je ter beschikking hebt, “gelukkig” nog wel met vermelding van waar het vandaan zou komen. Maar nu naar het eigentijdse getrokken, helaas zonder erbij te vermelden hoe deze exegese van woorden met een hoge mate van autoriteitsdwang naar een tijdsovereenkomstige versie van de Hapinezz heeft plaatsgevonden.
Wel heel erg duidelijk is daarmee de pure geschiedvervalsing mbt deze verzamelde ‘wijsheden’.
Ik heb LiL niet ingezien en ben dat ook niet van plan. In dat opzicht heb ik weinig recht van spreken. Maar vanuit de eerste 17 jaar van mijn leven die ik in het Apostolisch Genootschap doorbracht heb ik dat wél. De analyse van Renske laat zien hoe er goede sier gemaakt wordt met uit hun verband gehaalde citaten, of zelfs aangepaste teksten. Pijnlijk en triest. Ik vind het een naar idee, dat lezers die geen weet hebben van dit alles, een goed gevoel gaan krijgen bij de “mooie uitspraken en wijsheden” in dit boekje. Mocht ik iemand ontmoeten die LiL leest, dan zal ik dat zeker bespreken.
“Geef mij toch maar gewoon de waarheid. Niet mooier gemaakt dan hij eigenlijk was. Niet verpakt in een nieuw sausje. Niet nodig voor mij. Geen geschiedvervalsing, maar gewoon de feiten, de letterlijke teksten, met bronvermelding. Geen beeldvorming maar waarheidsvinding. Hoe pijnlijk ook.”
Een stukje tekst van de analyse van Renske die duidelijk verwoordt Wat ik voel bij het lezen.
Waar zijn wij allen in godsnaam in geboren en opgegroeid?
Nooit over nagedacht toen ik op 18jarige leeftijd de deur sloot.
En nu denken ze met het uitgeven van een inspirerende scheurkalender met geschiedvervalsende teksten, het wankele beeld van de twijfelaar weg te nemen?
En dan beweren dat het boek APOSTELKIND klopt maar niet hun waarheid is…….
Het is om te huilen.
Truth is uncomfortable and not nice. Better to deny, pretend and make new. it’s the AG way.
In tegenstelling tot het boek LiL heb jij wel een volledig onderbouwd artikel geschreven. Goed dat je alle citaten kunt terugkijken, dan krijg je een heel ander beeld van de geschiedenis. Nogal makkelijk van het ApGen om alles naar het NU om te buigen, ik vind het echter geschiedenis vervalsen.
Duizend excuses, boeken, brieven en van Oostbree-lezingen kun je nog verwachten van het Genootschap. Maar geen oprechtheid. Dat is per definitie strijdig met de principes van de emotionele afhankelijkheidsmarkt.
Geweldig verwoord, Renske Doorenspleet
En het wordt dus pas duidelijk hoezeer er ook hier weer wordt gesjoemeld onder het mom van actualiseren van de oorspronkelijke tekst en boodschap. Iets wat alleen helder wordt als je er zo induikt als jij nu hebt gedaan.
Ik blijf steeds weer verbijsterd achter. Terwijl nog weinig me zou moeten verbazen.
Messcherpe analyse, Renske. Sowieso bizarre ontwikkelingen vanuit het Apostolisch Genootschap. Zo’n boek laat zien dat het ApGen wel erg makkelijk omgaat met de diepgaande beschadigingen van (ex) leden. Over het juridisch volkomen dichtgetimmerde meldpunt maar niet te spreken…….
Het doet mij denken aan een tekenfilmserie uit m’n jeugd, Barbapapa. Barbapapa en Barbamama en hun kinderen konden verschillende gedaantes aannemen, al naar gelang de situatie daar om vroeg. Was er een tafel nodig, dan werd Barbapapa een tafel, was de brug stuk, dan werd Barbamama een brug.
Het Apostolisch Genootschap heeft het vermogen om elke vorm aan te nemen die zij passend vindt. Reuze handig, want voor elke situatie is er een passende oplossing. Maar wat haar ware gezicht is, dat weet niemand. En eerlijk gezegd denk ik dat het ApGen het zelf ook niet weet.
Haha, huup huup, Barbatruc! Dat vond ik een leuke serie. Barbapapa, die naam komt trouwens van het Franse “barbe à papa”, dat suikerspin betekent. En dat doet me dan óók weer aan het Genootschap denken: een roze wolk waar je even een zoete smaak van krijgt, maar die ook hap-slik-weg is, en waar je behoorlijk misselijk van kan worden 😉
Mijn Frans is roestig… “Baard van pappa”?!? Barbabenno was de stoerste natuurlijk. Spacy serie…
Geweldig verwoord, Renske Doorenspleet
En het wordt dus pas duidelijk hoezeer er ook hier weer wordt gesjoemeld onder het mom van actualiseren van de oorspronkelijke tekst en boodschap. Iets wat alleen helder wordt als je er zo induikt als jij nu hebt gedaan.
Ik blijf steeds weer verbijsterd achter. Terwijl nog weinig zou moeten verbazen.
Even weer met beide benen op de grond! Dank Renske! Het is immers niet alles goud dat er blinkt…
Het is narcisme conform het boekje. Losse woorden, losse zinnen lijken allemaal prima te kloppen. De beste leugenaar vertelt deels de waarheid. Echter binnen de juiste context zijn de woorden allemaal leugens.
Niemand is puur slecht of goed. Dat maakt het verwarrend.
Dus losse citaten lijken prachtig en meestal ben je niet kritisch genoeg om de context erbij te halen. Dank je Renske, dat jij dat wél doet. Meestal zegt die knoop in je buik al genoeg om te voelen dat er iets niet klopt!
Ik had de gelegenheid het boek in te zien bij mijn vader, die er overigens zelf amper in keek omdat het te zwaar was. Ja niet alleen gewicht, echter ook van taal. Het lezen van oude stukjes uit weekbrieven riep bij mij al ongeloof op: dat dit in die tijd al gezegd werd. Ook de gebiedende van je af pratende toon. Altijd de ander tot actie zetten en zelf achterover leunen. Het maakte me kwaad. De steenkolen psychologie…. je kon geen baard hebben want dan had je wat te verbergen….
Als ik dan nu lees dat de stukken herschreven zijn naar deze tijd, komt bij mij boven dat je hartensuitingen van een persoon jaren later gaat herschrijven. Dus de liefdesbrieven van 40 jaar terug schrijven in hoe je er nu in staat… hmmm waarom? Waarom refereren aan bepaalde weekbrieven en ze dan anno 2020 herschrijven? Oftewel het ApGen manipuleert weer eens lekker!
Ik kan zo slecht tegen dat ze altijd overal een weerwoord op hebben. Geef gewoon eens toe dat ze het in het Genootschap verkeerd hebben aangepakt. Wees eens een mens van vlees en bloed!
100% agree.
Whitewashing the past so their members don’t feel so bad. Rewriting the past so they are no confronted with the harmful nonsense they indoctrinated children with.
Witwassen van een smerig verleden. Al die moeite om die schijn van compassie, verbinding, liefde en spijt hoog te houden. Triest, dieptriest.
Zo’n herkenbare, misselijkmakende truc om te verbergen wat niet (meer) populair is in het heden. Als voormalig lid van de Jehovah’s Getuigen (JG) heb ik dezelfde truc zien gebruiken in een poging een inmiddels onverteerbaar verleden weg te poetsen. Als een dikke laag slagroom op een beschimmelde appeltaart.
Het Apostolisch Genootschap is ’tijdovereenkomstig’ omgegaan met problemen en is aangehaakt op het succesvol zijn in het je-goed-voelen-tijdperk … dat rond eind jaren 90 begon. Met die houding kunnen enkel de minder gevoeligen, de egoos en de narcisten goed uit de voeten …. dus het probleem is tijdsovereenkomstig en loopt op z’n einde…
Juist de denkers en de gevoeligen en creatievelingen zijn hard nodig om inzicht te verschaffen en de huidige wereldproblematiek op te lossen. We hebben geen sterke leiders nodig maar verantwoordelijke. Binnen een relatie mag je elkaar ook op verantwoordelijkheid aanspreken; het lijkt tegenwoordig meer of een relatie vooral mooi voorgesteld moet worden op Social Media .. en ook daarin acteert het Apostolisch Genootschap tijdsoveenkomstig ….
Inspraak zonder inzicht leidt tot uitspraak zonder uitzicht. Als het Apostolisch Genootschap eerder naar haar eigen navel gestaard had, dan hadden we veel eerder kunnen onderkennen dat wij niet zijn opgevoed om het ego-tijdperk aan te vliegen. Dan hadden we elkaar enorm kunnen helpen. Nu zijn we alleen gelaten in een verharde wereld waar wij enkel zijn opgevoed om te dienen…. en ‘we zitten hier gezellig’ en ‘we zitten hier ok’, deze houding van de laatste 25 jaar helpt daar weinig aan. Het is uiteindelijk een wandeling van het ene opiaat naar het andere, maar centraal staat het ‘goede gevoel’ en dat je je als apostolische goed voelt en dankbaar bent… daar mogen waarheidsvinding en werkelijkheidsbeleving voor ondersneeuwen…..nog steeds.
Dear Renske,
Hier in huis hebben we gelukkig een paar maal moeten lachen om je briljante blog weer naast het bericht over het jubileumboek. Dat boek is een bewijs dat het Apostolisch Genootschap (AG) niet kan inzien dat hun terecht weggeslagen fundament, de Apostel als de Levende Christus, hun huidige bestaansrecht volstrekt ongeloofwaardig maakt. Woorden als ‘schoonheid, aandacht , verwondering’ zijn dermate algemeenheden dat dit geen legitimatie geeft aan het bestaan van het AG. Daarbij waren die woorden destijds gekoppeld aan de absurde persoonsverheerlijking van de beide Slokken en nu ze doen alsof zij zo bijzonder zijn voor het AG.
Tot slot nog wat over het streven om echt gehoord te worden en oprechte erkenning te krijgen – vanuit mijn professionele ervaringen in de hulpverlening. Als we spreken van daders en slachtoffers is het van het grootste belang dat de daders niet blijvend betrokken raken bij het herstel van de slachtoffers omdat anders de collusie tussen hen blijft bestaan en de slachtoffers nooit echt vrij zullen zijn. Laten Renske en wij allen de luis in de pels zijn van het AG, maar laat men niet meer vragen om hun ‘hulp’.
De kritiek van Renske is meer dan terecht en spot on. Het boek wordt nog ongebreideld gebruikt zonder na te denken. Als er kritiek is, wordt deze gewoon genegeerd. Ze snurken gewoon verder. Anno 2022 is er onderliggend nog steeds niets gewijzigd. Dat geeft te denken.
ik ben zelf bij het apostolische genootschap. zelf ben ik iemand die niet voor de feiten zich omdraaid, in tegendeel diegene die mij goed kennen bij het genootschap, weten dat ik geen blad voor de mond heb. maar als ik bovenstaande berichten en meningen lees, dan denk vaak beste mensen, hebben de ex leden zelf dan nooit uit volle borst onze gemeenschappelijke liederen meegezongen, daar is geen twijfel aaan. dat er misstanden zijn geweest daar twijfel ik ook geen moment aan, en dat gebeurt vast ook nu ook weer, en hoe dat komt dat is gemakkelijk uit te leggen, omdat wij mens zijn en geen heiligen. ik heb ook mijn onhebbelijkheden en tekortkomingen, maar een ding bezit ik wel, de liefde, en dat is versterkt door mijn ouders en door de gemeenschap van eenvoudige zusters en broeders, en door apostel l. slok, die ons heeft gesteund. als ik dat bovenstaande allemaal lees, denk ik waar is jullie liefde gebleven. ik heb sterk de indruk dat men zich laat op jutten, door het boek van zuster renske doorenspleet, waarbij apostel l.slok, die al flink door het slijk is gehaald, belachelijk is gemaakt. hij had ook zijn eigenaardigheden, net als u en ik, maar daar word in de publicaties niet naar gekeken, en hij heeft zich vaak eenzaam gevoeld, dat kwam mede door de splitsing van 1946, want men zag in hem een krachtige leidsman, en dat heeft hij wel bewezen, hij heeft keihard de klok rond gewerkt, zonder dat wij dat wisten. vele exleden zijn door dat boek op gejut, de tijd van toen komt nooit weer terug, natrappen vind ik heel erg laf en misselijkmakend en laag bij de grond. mensen hebben buiten het gebouw een grote babbel maar binnen zeggen zij niets, en dan heb je naar mijn mening ook geen recht om je te bekagen. meestal ben ik hard en radicaal, maar nu vraag ik om verzoening, want hoe veel intellect je ook hebt, als de warmte ontbreekt in het pure menselijke, dan stelt je hele hoge opleiding niets voor. want als ik de liefde niet had dan ware ik niets als een klinkend cimbaal. die tekst vond men in de binnenzak van het jasje van apostel slok.