Dank voor alle mooie reacties op het Libelle-artikel. Ik hoop oprecht dat er meer aandacht komt voor dit soort gesloten groepen, zeker als er kinderen bij betrokken zijn. Het blijft een blinde vlek in Nederland. Dáár zou het gesprek (ook) over moeten gaan.
Natuurlijk kwamen de gebruikelijke dooddoeners ook weer langs (zie ook pp. 135-136 van mijn boek), en soms zijn ze gewoon grappig. Zo kreeg ik een berichtje van een ‘sympathisant’ dat ik moest langskomen want ‘het is nu anders’, met een uitnodiging erbij van Iederal (APG) voor een ’training in dankbaarheid’. Echt, ik verzin dit niet. Alles is nu anders. En daarom word ik op 4 november in Den Haag uitgenodigd, voor een ‘gespreksdiner’ waarbij ik leer hoe ik dankbaarder kan worden. Kosten: 22 euro 50.
Een training in dankbaarheid dus. Daar moest ik toch even op kauwen… ’t Is ook voor ‘buitenstaanders’. Voor iedereen, voor Ieder-Al. Interessant… Want het APG heeft hier inderdaad expertise in, in overvloed. Maar ik denk niet dat apostelkinderen die training nodig hebben. Integendeel. In vrijwel elk lied, in elk gebed moesten wij dankbaar zijn. En dankbaar wáren we, voor het leven, voor de medemens, voor onze taak, en natuurlijk vooral voor onze eigen God en Vader, onze Apostel.
Onze Apostel… Goh, toch weer een herinnering… Onlangs vierde apostel Slok junior zijn 92ste verjaardag. Elk apostelkind dat opgroeide onder zijn Leiderschap (1984-2001) kent de datum: dat is 23/10. Net als bij zijn vader (op 21/8, tussen 1946 en 1984) werd zijn verjaardag zorgvuldig voorbereid en uitgebreid gevierd, met gescripte lange dankbetuigingen, vrolijke kleurplaten en mooie brieven, zelfgemaakte cadeautjes en uitbundige verjaardagsliederen. En met de Bijzondere Liefdesaanbieding natuurlijk: een speciale financiële bijdrage van elke volgeling tijdens de verjaardagsdienst als extra dank voor onze Levensvriend en Leidsman.
Dus. Nee. Bedankt. Zo’n dankbaarheidstraining heb ik niet nodig, en zeker niet van het APG/ Apostolisch Genootschap/ Iederal. En voor ieder die dit leest: ik ben er in 1998 uitgestapt, en kom niet meer terug, óók niet om te iederallen. Ik gun ieder z’n eigen pad, en wens iedere iederaller een fijne avond toe, maar probeer me asjb niet warm te maken voor dit soort bijeenkomsten. Van zulke uitnodigingen word ik een beetje kriegelig.
En dankbaar? Tja… dat ben ik al. Voor alle kleine dingen in het leven. Die zijn voor mij al groot genoeg. Mijn dierbaren, goede gezondheid, mooie muziek, inspirerende mensen en ideeen, kennis en kunst, lezen en schrijven, duiden en delen, een warm huis met gevulde koelkast, een stevige wandeling, een kop koffie met een stuk chocola. Misschien vergeet ik nu iets, maar dat was het wel, denk ik. Meer dan genoeg. Het lijkt simpel, en dat is het ook.
Hierboven, dit is een stukje uit het lied 9 over de geboortedag van Apostel Slok junior: 23/10/1930. Bron: bundel met kinderkoorliederen van het Apostolisch Genootschap (1990-2001).
Bron, hierboven en hieronder: Richtlijnen voor de jeugdverzorging van het APG, j 28, no 1 (besproken tijdens de Kinderkringen, najaar 1998)
Hieronder info over dankbaarheidsevenement van Iederal (november 2022)
Toch vergeet je nog iets…ik ben dankbaar voor het boek Apostelkind. Dankbaar dat ik nu weet dat ik niet “gek” ben, dankbaar dat ik afscheid genomen heb van het AG, dankbaar mezelf weer langzaam te vinden, dankbaar dat ik “ik” mag zijn, dankbaar lotgenoten ontmoet te hebben, dankbaar gehoord te zijn door de commissie, dankbaar te leven zoals ik nu leef! Dus laat maar zitten die dankbaarheidstraining.
Mooi geschreven weer, herkenbaar en met humor. Inderdaad zijn apostelkinderen getraind ( lees gedrild) in het dankbaar zijn ten koste vaak van eigen gevoel en eigen mening. Ik werd enkele weken geleden ook weer uitgenodigd om het zoveel jarig bestaan te vieren ( ik vermoed dat er ook weer zieltjes gewonnen moesten worden) en dat terwijl ik al sinds 1983 weg ben en me er nooit in thuis heb gevoeld. Dat weet ook diegene die me uitnodigde. En inderdaad werd ik ook kriegelig……..lees woedend…….want nee, ik wil daar nooit meer zijn, en nee daar heb ik het al vaak over gehad en nee, ik wil geen gedachtengoed opgedragen krijgen. Wat maakte me nu zo boos, zeker oud zeer, maar ook het gevoel niet gehoord te zijn want juist naar aanleiding van jouw boek, vonden er gesprekken plaats die vroeger echt niet aan de orde waren. Tja, ik ga verder met mijn toen zelf gekozen weg, en dat gaat heel goed zonder het apgen 😉 Ik geloof zelfs beter ;-P
Ze bleren al meer dan 30 jaar dat dingen zijn veranderd. Natuurlijk zijn er dingen veranderd, maar in dit tempo blijven ze net zoveel achter lopen als dat ze altijd gedaan hebben. Wat nooit veranderd is, is de indoctrinatie. Ach ja, van ruim 30000 leden naar nu nog 13000 leden zegt genoeg denk ik.
Het is te gek voor woorden, dat jij wordt uitgenodigd om dankbaarheid te leren. Maar goed, het bevestigt ook maar weer eens hoe weinig empathisch vermogen dit hele geloof kent. En dat is ook niet zo verwonderlijk als je steeds leert dat de dankbaarheid niet voor jezelf is maar voor die ander. In onze tijd vooral voor oom Apostel.
Ik ben mezelf nog steeds dankbaar, dat ik de titel van het boek “de zegen van de twijfel” belangrijk maakte. Dat hield me uit mijn slaap. Spreekwoordelijk. Daardoor bleef ik me dingen afvragen en voelde ik wel dat er iets niet klopte en ging ik uiteindelijk in 1994 weg. Met stille trom. Ik ging gewoon niet meer en vertelde het thuis en kreeg enkel te horen “ok”. (na 22 jaar eisen dat ik meeging, me uit bed sleurde, boos werden als ik tegensputterde en ik niet 1x mocht spijbelen). Het geloof wat mijn ouders nog steeds in de greep heeft en wat ons familiesysteem niet heeft veroorzaakt (mijn vader volgde pas na zijn 25e. Mijn moeder is er in geboren), maar wel heeft versterkt. In mijn gezin waren het mijn ouders, met name mijn moeder, die ik dankbaar moest zijn. En nu nog, nu ik ze sinds juni 2020 op afstand heb gezet, zijn ze nog steeds niet in staat en bereid om mijn kant van het verhaal te horen en te accepteren, dat die er ook is. Het zwart-witte denken wat het Apgen genootschap met je doet.
“Sharon, ik heb het gevoel dat jij dat boek ‘Apostelkind’ enkel gebruikt als een stok om ons te slaan.” Tja, daar kan ik gewoon niet op reageren. Het is niet waar en het slaat nergens op. Alsof een boek belangrijker is dan 50 jaar leven. Zo werkt het niet. Ik geloof er niet in, dat mijn ouders in dit leven ooit bewust worden. Ooit snappen, dat ik niet boos op ze ben, maar dat ik dit theaterstuk niet meer accepteer als onderdeel van mijn leven. Wat als ik ze weer zou zien, ik door zou moeten spelen. Het drama. Het niet echte. Het manipulatieve gedoe. En dat zij daar wel een verantwoordelijkheid in hebben gehad. Dat dat zo is. Ik doe niet meer mee met hun drama. Ik heb mijn grenzen gesteld. En: dat mag ik!
Dat laatste Renske, daar heeft jouw boek aan bijgedragen. Dat ik mijn grenzen stel en dat ik oprecht voel dat dat mag!
Dank je wel!
Wat een zielige actie dat je nu foto’s hebt moeten weghalen. De zwanenzang van een verouderde, niet meer ter zake doende kerkgemeenschap die de schade die zij hebben toegebracht proberen te bedekken is geen fraaie.
Ik vind het nog steeds moeilijk om de juiste woorden te vinden, dus ben heel blij met jouw weergave en die van de andere reactiegevers…. Dankjewel!!! 🙏🏻❤️