De roerlingen

Bron: foto van mij (Engeland, zomer 2020) door Nick Browning

Afgelopen zomer vroeg Eline Doldersum (journaliste voor o.a. Libelle) me over de impact van het boek. Ik vertelde dat ik heb genoten van het schrijfproces, en dat ’t tegelijkertijd niet makkelijk was om in dit verleden te duiken, herinneringen op te halen, en pijnlijke feiten te ontdekken. Dat ik blij was dat het verhaal nu is vastgelegd, en wat het boek teweeg heeft gebracht. “Na de publicatie durfden steeds meer mensen hun ervaringen te delen”, zei ik, “en het was heftig om al die schrijnende verhalen te horen van andere Apostelkinderen die door dezelfde mal zijn heengehaald.” Ik vertelde dat er een klachtenmeldpunt is gekomen en dat er schadevergoedingen zijn uitgekeerd voor het leed dat het Genootschap heeft veroorzaakt. Ook is het apostelambt is afgeschaft en vervangen door een nieuw bestuur.

Of dat me voldoening heeft gegeven, vroeg de journaliste, die publieke excuses en het meldpunt en de schadevergoedingen en de rest. Nou nee, zei ik, want dat is nooit mijn doel geweest. Ik wilde het verhaal begrijpen, vastleggen en delen. Openheid creeëren: er moest licht en lucht bij, niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen. Dat was dat. Dus vind ik het bijzonder dat het boek raakt, en loswoelt, en (h)erkenning geeft. En vooral dat mensen eindelijk gaan kijken, niet meer wegkijken, en daarna mét elkaar gaan praten, ex-leden én leden én de ‘buitenwereld’. Zodat er meer aandacht komt voor dit soort groepen, zeker als er sprake is van emotioneel en psychisch misbruik, en zeker als er kinderen bij betrokken zijn. De rest geeft mij geen ‘voldoening’, nee.

En toch… wat me zo ontzettend ontroert (en dan bedoel ik échte ontroering, geen aangeleerd APG-sentiment), dat zijn de lezers die zélf weer iets nieuws scheppen, met hun eigen vorm en inhoud, hun eigen geluid. Hoog tijd dus voor wat blogjes over zulke ‘roerlingen’ (sorry, dat woord bestaat niet, maar ik heb geen betere term; het zijn dus geen ‘oproerlingen’ maar mensen die mee-roeren, de boel verder helpen in beweging te zetten). Even geduld aub… Morgen, deel 1…

‘Live to express, not to impress’.

1 gedachte op “De roerlingen

  1. Heel mooi! Ieder Apostelkind heeft zijn eigen weg te gaan, met alles wat daarbij hoort: verbijstering, herkenning, erkenning, verdriet, woede, acceptatie en heling. Fijn dat jij daar een platform voor biedt.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *